Blagim brežuljcima i brdima okruženo naselje Anina (nem. Steierdorf-Anina, mađ. Stájerlakanina) leži u okrugu Karaš-Severin (Caras-Severin) u rumunskom Banatu. Iz pisanih izvora je poznat tačan dan osnivanja Štajerdorfa: 24. juna 1773. godine dolazi iz Salckamerguta (Salzkammergut, Austrija) i iz Štajerske (Steiermark, Austrija) „50 drvoseča i ćumurdžija, kao i jedan nadglednik“ u ovaj, Oravici (Oravita) pripadajući šumski predeo. Tokom vremena se tu doseljavaju dalnji doseljenici – Česi, Slovaci, Cipseri (Zipser – jedna nemački govoreća narodna skupina) i Nemci iz ostalih delova Banata.

Nakon što Matijas Hamer (Matthias Hammer) krajem 18. veka u dolini Porkar (Porcar) otkriva „blistavi crni kamen“, Anina od jednog ćumurdžijskog mesta brzo postaje „predeo kamenog uglja“ – i napokon drugo najznačajnije rudarsko područje Rumunije.

Grad se sastoji iz dva dela: starijeg Štajerdorfa i Anine. Anina je nekada bila jače industrijalizovana.

Rimokatolička crkva u Anini je jedna, na jednoj uzvišici, u novogotskom stilu podignuta građevina. Njoj pripadajući trg se rado i izdašno koristi kod zavetina. Uz zvuke duvačke muzike Aninskih rudara tu uvek nastupaju i zavetinski parovi. Crkva se nalazi manje od 50 metara udaljena od mesta, gde su, po mesnoj legendi, prvi doseljenici iz Gornje Štajerske (Obersteiermark) oborili jedno džinovsko prašumsko stablo. Panj tog stabla je je služio kao sto kod prve božje službe, koja je ovde održana. I na tom mestu je potom podignuta i prva drvena crkvica.

Groblja u Banatskom pobrđu nisu samo kao uspomene na ovdašnje stanovnike vredne posete. Na veoma negovanom groblju u Štajerdorfu-Anini imena na nadgrobnim pločama i krstovima odražavaju i raznolikost narodnosti, koje su ovde živele i radile. Tako se daju prepoznati postepene promene u sastavu stanovništva; čak i pomeranja u privrednim i socijalno-administrativnim odgovornostima predstavnika različitih etničkih skupina. Zanimljive su i promene u oblikovanju nadgrobnih krstova: od livenog ka kovanom gvožđu i kamenorezačkim radovima, ili još kasnije ka sasvim jednostavnim krstovima.

Nacional-komunistička vlada Rumunije odlučuje da u Anini izgradi najveću fabriku škriljčevog ulja u državi. Da je ova oblast bila bogata i uljnim škriljcem, je bilo poznato još u 19. stoleću. Destilacijom se iz škriljca dobijalo ulje. Stoga starosedeoci Anine još i danas petrolej nazivaju „škriljčevim uljem“.

U osamdesetim godinama 20. veka je u Anini bio planiran jedan gigantski projekt: rezerve škriljca su trebale biti površinskim kopom iskopavane, drobljene i direktno spaljivane. Predviđeno je bilo spaljivanje 13 miliona tona škriljca godišnje, bez obzira na zdravu ekonomsku logiku i oštećenja prirode, koja se nisu mogla unapred proračunati. Uz to je Anina trebala biti sravnjena sa zemljom, a stanovništvo naizmenično ili preseljavano u panelske zgrade, ili navođeno na iseljenje u Nemačku.

U tim vremenima je grad bio podvrgnut jednom „posebnom režimu“. Dok su se u Rumuniji osnovne životne namirnice mogle dobijati samo putem bonova i u ograničenim količinama, u Anini se puno toga dobijalo bez bonova i najčešće i u većim količinama. I plate su tu bile ekstremno visoke. Naprimer, vozač kamiona kod tih površinskih kopova je mesečno zarađivao otprilike godišnji prihod jedne učiteljice. Taj bezumni projekt je ubrzo nakon obrta, početkom devedesetih godina, zaustavljen.