Bela Crkva (nemački Weißkirchen, rumunski Biserica Alba, mađarski Fehértemplom), naselje sa skoro 11.000 stanovnika, leži u južnom, srpskom delu Banata, nedaleko od rumunske granice. Bela Crkva je jedno od naselja, u kome je nekada živelo veoma mnogo Nemaca.

Do 1872. godine mesto pripada Banatskoj vojnoj graničnoj oblasti, a kasnije mađarskoj županiji Temešu (Temes). 1918. godine, nakon završetka Prvog svetskog rata, Bela Crkva postaje grad novoosnovane Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca.

Naselje je nastalo nakon proterivanja Osmanlija i nakon kolonizacije, koju je organizovao banatski guverner, grof Klaudius Florimund Mersi (Graf Claudius Florimund Mercy). Između 1725. i 1728. godine po njegovom nalogu ovamo biva doseljeno tačno 300 Nemaca iz Franačke (Franken) i Hesena (Hessen). Naselje je, inače, bilo naseljeno već od 1717. godine, koja službeno važi kao godina njegovog nastanka. Počev od 1742. godine se u Belu Crkvu doseljavaju i Srbi, Rumuni i Židovi. Stanovništvo se bavilo zanatstvom i trgovinom, ali i vinarstvom. Sama oblast, koja se nalazi u podnožju Karpata, je izuzetno povoljna za vinogradastvo. Tako nemački doseljenici ovaj deo Banata proslavljaju kao vinsko područje.

Prva katolička crkva u mestu je izgrađena 1723. godine. Nakon njenog uništenja je 1744. godine podignuta nova crkva, crkva Sv. Ane (St. Anna Kirche). Sa privrednim procvatom naselja je rastao i broj rimsko-katoličkih meštana. Stoga je donešena odluka o izgradnji jedne veće crkve. Ova biva posvećena u leto 1806. godine. Crkva dobija orgulje, kojom prilikom iz Temišvara (Timisoara) u Belu Crkvu, sem graditelja orgulji Franca Antona Weltera (Franz Anton Wälter), dolazi i prvi mesni organista. 

U vremenima između svetskih ratova je nemačko stanovništvo činilo etničku manjinu. Ipak, u Beloj Crkvi je ono vodilo bogati kulturni život. Među nemačke tradicije je spadalo i organizovanje karnevala. U Beloj Crkvi su postojala čak dva karnevalska udruženja. Ta dva udruženja su se međusobno takmičila za najatraktivniju povorku „Karnevala“, tj. „Fašinga“ („Fasching“).

Kuće uglavnom bogatih nemačkih stanovnika Bele Crkve su posedovale jedan poseban, vani štrčeći prozor, takozvani „kibic-prozor“ (Kiebitzfenster), koji je služio za „kibicovanje“. To je bila neka vrsta sobne osmatračnice, sa koje su se događaji na ulici mogli udobno pratiti. Za te kibic-prozore su čak bile šivene posebne zavese.

U toku Drugog svetskog rata je nemačko stanovništvo bilo aktivno na strani nemačke okupacione sile. Iz tih razloga je većina nemačkog stanovništva nakon dolaska partizanske vojske napustila mesto. Oni, koji su ostali, su zatvoreni u logore, a oduzeta im je i cela pokretna i nepokretna imovina.