Ova nemačka opština u Banatu, podignuta između 1765. i 1767. godine, je bila prvo naselje terezijanskog naseljeničkog perioda. Biled (rum. Biled, nem. Billed, mađ. Billéd) je podignut u jednom do tada nenaseljenom, pašnjacima bogatom predelu, koji je, istina, bio plodan, ali i močvaran. Pored stočarstva su se ljudi ovde nekada bavili i korparstvom i ribarstvom. Ovo poslednje zahvaljujući masnim šaranima i štukama, kojih je u ovim vodama bilo dosta. Naselje je trebalo da posluži za primer kasnijim kolonističkim naseljima. Stoga će Biled počev od josifovskih vremena služiti i kao vežbalište za podelu i dodelu zemlje po kvadratnim hvatovima, kao i za planiranje daljnjih naselja.

Nastaju pravougaone ulice po uzoru šahovnica. Kuće su najvećim delom posedovale raskošno ukrašena pročelja na uličnoj strani („Banatski barok“), kao i otvorene hodnike duž dvorišta. Zbog opasnosti od požara se velika pažnja poklanjala dovoljnom rastojanju između kuća. I odstojanje jaraka za kišnicu od pročelja kuća je bilo strogo određeno, a isto tako su kuće morale stojati krajnje precizno u redu. Prvi posednik Bileda je bio grof Klaudijus Florimundus Mersi Dargentje (Graf Claudius Florimundus Mercy d`Argenteau). On je bio prvi guverner Banata, a dodelom grofovske titule mu se 1719. godine dodeljuje i dobro Biled. Između 1800. i 1918. godine Biled biva u posedu Zagrebačke biskupije, koja nakon Prvog svetskog rata i nove podele Južne Evrope tamo gubi svoja dotadašnja vladarska prava. Preuzimanjem naselja od strane Zagrebačke biskupije rastu i zahtevi naspram mesne crkve. Ova biva 1833. godine barokno izgrađena i proširena. Prekoputa nje nastaje letnja rezidencija zagrebačkih biskupa, „Kaštela“ („Kastell“), koja kasnije biva prodata.

Oko 1910. godine je Biled sa svojih 4.000 stanovnika (od toga 3.600 Nemaca) jedno od najvećih naselja Banatske nizine. Danas u mestu živi manje od 100 Nemaca. Naselja banatskih Nemaca plaćaju u oba svetska rata proteklog stoleća visoki danak u krvi. Spomenici palih u svetskim ratovima, kao i žrtava deportacija u Rusiju između 1945. i 1949. i u Baragan (Bărăgan, oblast u Rumuniji), 1951. godine, se pretežno nalaze u rimokatoličkim crkvama, ili u njihovim dvorištima i u grobljanskim kapelama.

Nakon iseljenja banatskih Švaba u pravcu Nemačke i Amerike, koje u 1980-tim godinama dobija masivne razmere, ovamo dolaze novodoseljenici iz cele Rumunije. Tako mnoge od naočitih banatsko-švapskih seljačkih kuća bivaju dodeljene novim vlasnicima. Neki od njih su renovirali i očuvali pročelja kuća, a neki su odvalili imena graditelja i godinu izgradnje, zamenivši ih svojim sopstvenim imenom i godinom renoviranja. Neki opet svoje kuće održavaju samo umereno. Tako se na nekada, po istom načelu izgledajućim biledskim kućama, mogu videti različiti odnosi novih posednika prema kulturi banatskog švapstva.