Ime naselja Bokša (rum. Bocşa, nem. Bokschan, ređe i Neuwerk, mađ. Boksánbánya) na rumunskom jeziku znači ugljarnik, ćumurana. Ćumurana je jedna hermetično zemljom pokrivena gomila drva, koja se pali, kako bi se na taj način dobio ugalj.

Tlo u području Bokše je bilo bogato i drugim dragocenim rudnim bogarstvima, kao što su zlato, srebro i obojeni metali, što je bilo poznato već i u doba Starog Rima, kada se ovde za njima naveliko kopalo. Mađari i Turci su sa nastavili sa kopanjem metala i uglja u ovom banatskom rudarskom pobrđu, koje se odavde u pravcu juga pruža sve do dunavske nizine. Princ Eugen Savojski (nem. Eugen von Savoyen, mađ. Savoyai Jenő, rum. Eugen de Savoia-Carignano) 1716. godine osvaja Banat i koristi to područje za kopanje bakra, koji je bio potreban za izlivanje topova. 1720. godine austrijski rudari osnivaju Nemačku Bokšu, deset kilometara uzvodno od rumunske imenjakinje. Tamo je tlo još bilo bogato rudnim bogatstvima. Kratko potom se u „staroj“ Bokši puše prve topioničke peći i otvaraju prve kovačnice sa hidrauličnim pogonom.

Turski rat od 1738. do 1739. godine zadaje ozbiljan udarac do tada cvetajućoj južnobanatskoj rudarskoj industriji u Bokši. A i proizvodnja ćumura se odvija u sve udaljenijim krajevima. Bokša počinje gubiti značaj kao industrijsko mesto, prepuštajući tu ulogu Rešici (rum. Reșița, nem. Reschitza, mađ. Resicabánya), koja se nije mogla samo lakše odbraniti, već koja je raspolagala i sa većim energetskim resursima.

Umetnik i vajar Tibor fon Bottlik/Tibor von Bottlik (1884-1974), koji je umetnost studirao u Beču (Wien), Minhenu (München) i Parizu, se 1927. godine doseljava u Bokšu. Od njega potiču brojne statue na na tlu nekadašnje bokšanske fabrike metala, pred školom, kao i na bokšanskom groblju. Vajar Konstantin Lukači (Constantin Lucaci), Botlikov učenik, je jedan daljnji poznati sin ovog grada. U jednom muzeju, koji je izgrađen samo za njegova dela, se pored ostalog mogu videti i skulpture od plemenitog metala, kao i crteži ugljenom ovog metalskog plastičara.

U današnjem bokšanskom Domu kulture se nekada nalazila ambulanta doktora Veličeka (Welicsek), koji je svojim pacijentima nudio lečenja po Knajpovim (Kneipp) metodama u obližnjem parku. Stariji Bokšanci se još danas sećaju, kako su u danima svog detinjstva kroz ogradu posmatrali dame i gospodu u lepršavim i mokrim košuljama. Doktor Veliček i njegov personal su već u ranim jutarnjim satima animirali svoje pacijente da po travi mokroj od rose trče gore na breg i natrag.

Ključ za muzej Konstantina Lukačija se može dobiti u levo do njega stojećem Domu kulture. Konstantin Lukači se programski poziva na zanatske tradicije i umešnosti Nemaca ove oblasti. Njegova izložba „Prostor i svetlost“ je pokušaj da se posredstvom plastika od plemenitih metala anulira njihova težina, dovodeći ih do prividnog lebdenja u prostoru. Svetsku slavu Konstantin Lukači stiče svojim kinetičkim bunarima.