Šarlotenburg je jedino selo kružnog tipa na rumunskoj teritoriji. Stoga ga je Bukureštansko ministarstvo za kulturu i kulturna dobra stavilo pod zaštitu spomenika. Međutim, kao kružno selo se to naselje ne prepoznaje odmah. Čak ni onda ne, kada se nakon ulaska u mesto odjednom zateknemo pred crkvom u njegovom središtu. Tek se iz vazduha može jasno raspoznati kružna forma Šarlotenburga, nekada skicirana na crtaćoj tabli. Inače, ti istinski estetski urađeni planovi kružnog sela iz baroknih vremena su očuvani do danas.

U Šarlotenburg (nemački „Charlottenburg“, rumunski „Şarlota“, „Baricza“, „Bariţa“, „Charlotenburg“, mađarski „Saroltavár“ ili – u banatsko-švapskom dijalektu – „Šaloteporh/„Schalotteporch“), su 1771. godine doseljene 32 kolonističke porodice iz Južnotirolskog Trentina (Welschtirol), iz Lotringena (Lothringen) i iz današnje republike Baden-Virtemberga (Baden-Württemberg). Prvi pokušaj naseljavanja, početkom 18. stoleća, je bio prekinut jednom epidemijom kuge. Svoj naziv mesto dobija po kćerci ili supruzi Šarloti (Charlotte/Charlote) grofa Karla od Klarija i Altringena/Alddringena (Graf Karl von Clary und Altringen/Aldringen), ondašnjeg carskog guvernera Banata. Naziv naselja u vremenima nacionalkomunizma biva rumuniziran u „Şarlota“, ali nakon preokreta, krajem osamdesetih godina 20. veka, selo, uprkos potpunom iseljenju ovde nekad živećih Nemaca, dobija opet natrag naziv Šarlotenburg, pod kojim se može naći i na novim geografskim kartama.

Iz svih popisa stanovništva do 1880. godine se vidi da je Šarlotenburg bio čisto nemačko mesto. Tek 1880. godine se, pored 234 osobe nemačke narodnosti, po prvi put pojavljuju 32 osobe rumunske i 32 osobe mađarske narodnosti. U narednih 50 godina ne dolazi do bitnijih promena u toj nacionalnoj strukturi sela. Broj Nemaca tu počinje opadati nakon 1930. godine. Uz nekolicinu Mađara u mestu počinje živeti sve više Rumuna. 2002. godine je u selu živeo još samo jedan Nemac.

Na nekadašnjem baroknom planu kružne strukture sela je u njegovom središtu bio predviđen bunar „sa dobrom pitkom vodom“ i oko njega jedan gaj sa stablima duda. Zanimljivo je, da je u doba sekularizacije pod Josifom II (Joseph II) taj bunar zamenjivao rimsko-katoličku crkvu, koja je inače kod Habzburgovaca bila obavezna. Tek kasnije će na ovom mestu biti ipak izgrađena crkva. Nekoliko stabala duda na današnjem trgu u središtu sela bi moglo poticati još iz doba naseljavanja.

Od posebne važnosti za malu nemačku zajednicu je bila noć između 15. i 16. januara 1945. godine, kada su 22 Nemca u radno sposobnom veku deportovana u Sovjetski Savez. Do Božića 1949. godine ich se vratilo 16.

Tek 1964. godine dolazi „Ilićeva lampa“, kako se u ono doba nazivala elektrifikacija, i u poslednju kuću Šarlotenburga. 1980. godine se u ovdašnjoj školi ukida nastava nemačkog kao maternjeg jezika.U nekoliko zadnjih godina selo postaje interesantno lovački nastrojenim turistima, koji u obližnjoj listopadnoj šumi mogu ići u lov –otkada je ova hrastova i bukvina šuma otvorena kao prvi lovni vrt u Rumuniji.