Stari grad Oravice (rumunski Oravita, nemački Orawitza, mađarski Oravica ili Oravicabánya) leži u jednoj uskoj udolini, koja se otvara prema ravnici. Oravica je oko stoleća i po bila upravno središte Banatskog pobrđa (Banatului montan).

Bogata nalazišta plemenitih metala i drugih ruda u brdima oko Oravice su bila poznata već starim Rimljanima, koji su ich crpili. Rimljani su bili i ti, koji su u blizini rudnika i koliba za topljenje metala podigli utvrđene logore za svoje legije.

Tirolski rudari, koji su se kratko nakon Mirovnog sporazuma iz Sremskih Karlovaca, 1699. godine, kao prospekcijske i kopačke trupe pojavili u oblasti Oravice – prilično duboko u tada još Turcima kontrolisanim predelima – su, kopajući i tražeći rude, bili prvi predznak interesovanja Habzburgovaca za rudna bogarstva oko Oravice.

Već 1718. godine Habzburgovci šalju jednog nadzornika i 105 rudara u Oravicu, koji ovde uskoro otvaraju prve rudnike. Ti rudnici su bili tako izdašni, da se ukazala hitna potreba za daljnjim radnim snagama. Za potencijalom, koji je ležao s druge strane Gvozdene kapije Dunava. 3.000 rumunskih porodica – među njima mnogo odbeglih ropskih – bivaju vrbovane i naseljene u brdima oko Oravice. Odnos između domaćih stanovnika, stručnjaka iz zapadne Evrope i doseljenika iz Osmanlijskog carstva po svoj prilici nije bio loš. Jer u čitavom Banatskom pobrđu Nemci domaće Rumune nazivaju „Fratucima“ („Fratutzen“, od „fratuli“, bratić, braca, bata). Kako stvari stoje, taj naziv potiče iz Oravice.

1723. godine se u Oravici otvara jedna vrhovna državna nadzorna rudarska služba. Njoj se priključuju i jedan rudarski sud i jedna oblasna uprava. Nastaju prve peći za topljenje, kao i dva ustavljena jezera za topioničku vodu za hlađenje. U drugoj polovini 19. veka započinje postepeno premeštanje privrednog težišta Banatskog pobrđa u Rešicu (rum. Reșița, nem. Reschitza, mađ. Resicabánya), čime postepeno slabi i administrativna moć Oravice. Jedna tendencija, koja se tokom masivnih privatizacija jednog do tada državno vođenog privrednog ogranka pojačava. Oravica se od jednog malog grada sa solidnim, umetnosti naklonjenim (malo)građanstvom sve više razvija u jedan građanski i penzionerski grad.

U jesen 1817. godine se u prisustvu cara Franje Prvog (Franz I) u Oravici svečano otvara Zgrada pozorišta i kasina (sa prvim čitalačkim i pevačkim udruženjem u Banatu), čija je izgradnja bila omogućena inicijativom i sakupljačkom akcijom, koju su gradski službenici sproveli među svim etničkim skupinama. Načinjena po uzoru na Bečko građansko pozorište (Wiener Burgtheater), ta zgrada će duže od jednog stoleća imati svoje čvrsto mesto u kulturnom životu ovog multikulturnog i multietničkog grada. Ovde nisu gostovali samo slavni muzičari kao List (Liszt), Štraus (Strauß) i Bartok (Bartók), već i pozorišne grupe, koje su igrale na različitim jezicima: nemačkom, mađarskom, a pre svega rumunskom. Tu su i mesni laički umetnici pred publikom prezentovali svoje umeće. Pozorište poseduje jednu impozantnu zbirku pozorišnih i drugih izvođačkih, delom trojezičnih plakata.