Tada još malo naselje Rešica (rum. Reșița, nem. Reschitza, mađ. Resicabánya), na padinama Lupačkih brda, se prvi put spominje dokumentovano početkom 14. veka. Kod jednog popisa stanovništva, početkom 18. stoleća, naselje ima samo 62 kuće sa 250 stanovnika.
Nakon Turskog rata (1738-39) i uvek novih pohoda Osmanlija duž habzburške granice u Banatu, financijske vlasti u Beču odlučuju da se topionice i fabrike gvožđa iz Bokše (rum. Bocșa, nem. Bokschan, mađ. Boksánbánya) premeste na jedno vojno sigurnije mesto, koje uz to dugoročno raspolaže i sa sigurnim energetskim i sirovinskim resursima. Izbor pada na Rešicu.
Marija Terezija (Maria Theresia) 1769. godine donosi „Patent o naseljavanju“ („Ansiedlungspatent“, na osnovu koga su na području današnjeg starog gradskog dela Rešice izgrađene dve visoke peći, kao i čitav niz postrojenja za preradu gvožđa, depoa, službenih stanova i jedno celo radničko naselje. 1771. godine su prve dve visoke peći u Rešici svečano osvećene od franjevačkog monaha Gvozdića (Gvozdych) iz hrvatskog Karaševa (rum. Carașova, nem. Kraschowa, mađ. Krassóvár) i po prvi put puštene u pogon.
Sredinom 19. stoleća Rešica doživljava privredni procvat. Državno željezničko društvo, inače jedan od najvećih srednjoevropskih industrijskih koncerna onog vremena, premešta svoje sedište u Banatsko pobrđe (rum. Banatului montan, nem. Banater Bergland, mađ. Bánsági-hegyek), u Rešicu. Tako nekoliko evropskih tehničkih novina u Rešici brzo ulazi u upotrebu. Prva mađarska parna lokomotiva biva 1871. godine ovde građena. Kako Rešica onda još nije imala šina, ta lokomotiva je morala biti prevezena do 60 kilometara udaljene željezničke stanice u Oravici (rum. Oravița, nem. Orawitz, mađ. Oravica).
Državno željezničko društvo se ubrzo potom koncentriše na proširenje ogranka prerade gvožđa, da bi se posle Prvog svetskog rata razvilo u najveći pogon za izgradnju mašina u Južnoj Evropi.
Nakon velike komunističke nacionalizacije, od 1947. do 1948. godine, započinje era zajedničkog rumunsko-sovjetskog poduhvata (eng. joint venture). Pogon se kasnije deli na fabriku izgradnje mašina i topionicu. Nakon 1989. godine obe postaju žrtve racionalizacija i promena u tržišnoj privredi. Dolazi do masovnih otpuštanja, ograničenja proizvodnje i zatvaranja industrijskih postaja.
Danas se rešički gradski praznik svake godine slavi na dan Petra i Pavla. Tog dana se neguje sećanje na nekadašnji značaj grada, kao grada gvožđa i čelika. Muzej parnih lokomotiva u Rešici predstavlja pod vedrim nebom zbirku svih tipova parnih lokomotiva, koje su od 1872. godine građene u Rešici. Tu se između ostalog mogu videti i jedna od najstarijih još postojećih parnih lokomotiva načinjenih u Rumuniji, kao i poslednje velike vučne mašine na parni pogon, građene početkom 1960-tih godina u Rešici.
U centru stare Rešice su se u prošlosti održavale sve velike demonstracije i svi veliki skupovi, koji će ući u istoriju banatske i rumunske socijalne demokratije. Rešica je bila „crveni“ grad. Ovde se nalazilo prestižno zdanje banatske socijalne demokratije: Radnički dom, jedan politički i kulturni centar radničkog pokreta. Još i danas se ovde može steći utisak o staroj Rešici, sa njenim porodičnim kućama i malim brojem jednospratnica.
Kuća Markovski je sa svojim balkonom ušla u istoriju trga kod Radničkog doma u Rešici, jer je sa tog balkona nakon Prvog svetskog rata proglašena Autonomna Republika Banat.
„Ljubim ruku“- ulica u Rešici; jedna uska ulica, u kojoj su pretežno stanovali službenici rešičkih pogona. Ona se pruža paralelno sa glavnom ulicom, a iza Radničkog doma (Casa Muncitorească). Ovde se nije pozdravljalo sa „Dobar dan“, već sa „Ljubim ruku“, što ulici ubrzo daje ime. Inače je to jedna tipična ulica stare Rešice.
Srednji deo 12 kilometara dugog grada Rešice; pogled sa Lupačkog brda (ime po pretežno Hrvatima naseljenoj opštini Lupak, rum. Lupac, mađ. Kiskrassó). Ovde se nalazilo, po prvi put u 14. veku dokumentovano spomenuto naselje. po prvi put
