Veliki Semikluš (rum. Sânnicolau-Mare, nem. Großsanktnikolaus, mađ. Nagyszentmiklós) mesto sa oko 12.000 stanovnika, postaje nakon obrta 1989. godine značajni privredni centar u zapadnoj Rumuniji.

U Srednjem veku benediktinski monasi podižu više naseobina uzduž doline Moriša (rum. Mureș, nem. Mieresch ili Marosch, mađ. Maros). U neposrednoj blizini Velikog Semikluša su se nalazili benediktinski manastir Egreš (rum. Igriş, nem. Egresch, mađ. Egres) i biskupsko sedište Čanad/Morisena (rum. Cenad/Morisena, nem. Tschanad/Maroschburg, mađ. Csanád/Marosvár), zadužbina kasnije za sveca proglašenog monaha i mučenika Gerharda. On je bio vaspitač kralja Stefana I. (rum. Ștefan I, nem. Stephan I., mađ. I. (Szent) István király), osnivača Kraljevine Mađarske. Do 18. veka se stanovništvo sastojalo pretežno od Rumuna i Srba, koji su se bavili stočarstvom. U periodu do 1756. godine je dokumentovano stvaranje „nemačke zajednice“ („Deutschgemeinde“) u Velikom Semiklušu (Nemački Veliki Semikluš/Deutsch-Sanktnikolaus). Iz nemačkih oblasti ovamo dolaze pretežno seljaci i zanatlije.

Najveću etničku skupinu sačinjavaju Rumuni, koje su sredinom 18. stoleća ovamo doselilla grčka braća Kristof (Christoph) i Kiril (Cyrill) Nako. Ova, iz grčko-makedonskog područja potičuća porodica, se generacijama obogaćivala snabdevanjem turskih vojski. Od 1718. godine braća snabdevaju habzburgovsku vojsku i postaju snabdevači Bečkog dvora. Iz Velikog Semikluša potiče čuveni kompozitor i pijanista Bela Bartok/Béla Bartók (1881-1945). Njegov otac je tamo kao učitelj predavao u Poljoprivrednoj školi. Bartok je često dolazio u svoje rodno mesto, da bi sticao inspiraciju za svoje kompozicije.

Zamak Nako (rum. Castelul Nako, nem. Nakó-Kastell, mađ. Náko kastély), inače znamen grada, je podignut 1864. godine. Iza zamka se nalazio jedan dendrološki park, od koga su, pred osmouglom kulom, preostala još samo dva stabla ginko bilobe. U zamku su danas smešteni Muzej Bele Bartoka i Dom kulture. U foajeu zamka se mogu videti ulja na platnu banatsko-nemačkog umetnika Franca Ferha (Franz Ferch).

1965. godine je u Velikom Semiklušu osnovano jedno nemačko licejsko odeljenje. Mnoga deca iz švapskih mesta u okolini su bila smeštena u ovoj školi. Pod odlučujućim uticajem učiteljice nemačkog jezika, Doroteje Gec (Dorothea Götz), se krajem 1960-tih godina u ovom nemačkom odeljenju formira grupa mladih literata, koja će činiti jezgro kasnije formirane „Akcione grupe Banat“ („Aktionsgruppe Banat“), na koju se poziva dobitnica Nobelove nagrade za književnost Herta Miler (Müller). „Akciona grupa Banat“ je trajala samo tri godine, ali do danas važi kao najuticajniji književni pokret Rumunije u 70-tim godinama prošlog veka.