Naselje Tirol (rumunski Tirol, nemački Königsgnad, mađarski Királykegye) je isprva bilo predviđeno za naseljavanje Mađarima. Ovi su međutim odbili da se ovde nastane, pošto im se kvalitet vode za piće činio nedovoljnim i pošto su saobraćajne veze bile suviše loše.

Nakon poraza tirolskih seljaka protiv Napoleonovih i s njim povezanih bavarskih trupa, car ustanike proteruje iz njihovog tirolskog zavičaja. Dvorskim dekretom od 6. aprila 1810. godine je međutim odlučeno, da prognanici u Banatskom pobrđu imaju besplatno dobiti tlo i zemljište, kao i sav građevinski materijal. Osim toga su prve tri godine bili oslobođeni plaćanja poreza. Tako već u rano leto 1810. godine prva dva tuceta tirolskih porodica stiže u Banat, s namerom da se ovde stvori „novi Tirol“. Međutim, doseljenici nisu bili zadovoljni s mestom, koje im je određeno za budući život. „Jedna brdovitija oblast bi bila od prednosti.“, glasio je njihov prigovor. Tako će oni ispočetka sa drugim kolonistima živeti u Fizesu (rumunski i nemački Fizes, mađarski Füzes), da bi napokon prihvatili da se nasele u oblasti susednog Tirola, koja je isprva bila rezervisana za mađarske doseljenike.

Kameralnoj administraciji u Temišvaru (Timisoara), su uputili program sa 16 tačaka, koji je sadržavao brojne zahteve, bez čijeg ispunjenja „kršćanski Tirolci (…) ovde neće ostati.“ Tako bi se, naprimer, po volji ovih prognanin Tirolaca ovamo smeli doseljavati „samo oni Tirolci, koji su se istakli u ratu, 1809. godine.“ Već 1813. godine započinju aktivnosti na selenju natrag. Deo prognanika iz Tirola se vraća u svoj zavičaj. Jedan dobar deo međutim ostaje i osniva u temišvarskom Josipgradu (Josephstadt, deo Temišvara) „Tirolsku ulicu“ (današnju ulicu „Ciprian Porumbescu“).

Danas u Tirolu ima još samo malo „carskih kuća“. Te naseljeničke kuće su delom bile izgrađene pre dolaska doseljenika – i to po zadanom uzoru: na uličnoj strani tri prozora i na dvorišnoj strani otvoreni hodnik sa stubovima koji nose strehu. Leti se na tim hodnicima često i spavalo. Kuće su imale kuhinju sa otvorenim ognjištem i velikim dimnjakom, koji je služio i kao pušnica, kao i za čuvanje dimljenog. Oko tog ognjišta su se nalazila mesta za spavanje. U zadnjem, prema bašti okrenutom delu, su se nalazile stajske odaje.

Karl Tribus je skoro dve generacije bio karizmatični dušebrižnik u Tirolu. U naselju, u kome su nakon Drugog svetskog rata Nemci, Hrvati i Rumuni činili otprilike po trećinu stanovništva, pop Tribus predano, rečima i delom, podržava nemačke i hrvatske katolike. Nakon njegove smrti se u župni dvor doseljavaju redovnice jednog monaškog reda iz koruškog Vernberga (Kärntner Wernberg), koje nastavljaju sa dušebrižničkim delatnostima. Osim toga se one angažuju i na poljima socijalne i kulturne podrške. Na opšte žaljenje stanovnika Tirola su se te redovnice početkom 2013. godine morale vratiti natrag odakle su došle.