Zahvaljujući iseljavanjima u južne evropske predele između 17. i 19. stoleća, Ulm postaje grad-simbol svih podunavskih Švaba. Grad je bio centralno mesto iseljenika, pošto je Dunav odavde bio plovan i samim tim polazište brodova u pravcu Beča. Mnogi ljudi su dolazili u Ulm, gde su uglavnom ostali neko vreme, radeći ili čekajući, da bi se potom čuvenom Dunavskom kutijom (Ulmer Schachtel) otisnuli niz reku.

Suvo („al seko“) zidno slikarstvo na zidovima Ulmske većnice (Ulmer Rathaus) upućuju na značajnu ulogu Ulma kao trgovačkog grada na obali Dunava. Od 1670. godine se održavala redovna plovidba, sa redom vožnje, takozvanim Ordinari-brodovima (Ordinari-Schiffe) od Ulma do Beča. Hiljade ljudi je iz celog carstva dolazilo ovamo, da bi se dalo na dugi put od Švala/Schwal (ostrvo između Ulma i Novog Ulma) do Mađarske.

Tek nakon Patenta o toleranciji cara Josifa II. (Joseph II.) iz 1781. godine su se i pretežno protestantski Ulmani smeli iseliti u Mađarsku. Pre toga im to nije bilo dozvoljeno, pošto je Habzburška dvojna monarhija želela da ima samo katoličke doseljenike sa jednim stabilnim porodičnim životom u podunavskim predelima, napuštenim pod osmanlijskom vladavinom. 850 ulmskih podanika se između 1784. i 1787. godine odlučuje za preseljenje u mađarske predele.

U Ulmu su iseljenici provodili nekoliko dana, a ponekad čak i nekoliko sedmica. Za Ulmane, a pre svega gostioničare i vlasnike prenoćišta, je to bilo od koristi, pošto su iseljenici morali u Ulmu živeti i jesti. Neki su i radili u gradu, kako bi poboljšali svoju financijsku situaciju za putovanje. Mnogi parovi, koji su se često upoznali tek usput, su iskoristili prilku da se venčaju, pošto su samo venčani parovi dobijali zaposlenje na dvoru. Ali kako je Ulm bio protestantski, ti parovi su se morali i venčati protestantski. Stoga su se mnogi katolički iseljenici venčavali dva puta: u raskošnoj katedrali (Ulmer Münster), od završetka tornja, 1790. godine, najvišom crkvom na svetu, po protestantskom, a u crkvi Vengen (Wengenkirche) po katoličkom obredu.

Jedinstvena u svojoj formi, su se paralelno sa iseljenjima iz gornjošvapske domovine u Mađarsku odvijala i doseljenja natrag, u nemačke predele. 1712. godine se u Beču skuplja na hiljade Švaba, koje Mađarska zbog faleće infrastrukture nije mogla primiti. U jesen iste godine je deo njih mora vraćati u svoj zavičaj. Obeleženi umorom, bolestima i razočarenjima, oni prvo stižu u Lajphajm u Bavarskoj (Leipheim, Bayern), gde im se ukazuje medicinska nega, nakon koje moraju organizovati povratak u svoja rodna mesta.

Od 1980. godine univerzitetski grad Ulm neguje uski kontakt i vrlo živu razmenu sa podunavskim zemljama. U tu svrhu su od centralnog značaja Savet podunavskih zemalja, kome predsedava ulmski nadgradonačelnik, Dunavsko-švapsko centralni muzej (Donauschwäbisches Zentralmuseum), „Dunavske svečanosti“ („Donaufest“) und Dunavski biro (Donaubüro). Od raznih zemaljskih udruženja je uz podršku Ulma u ovom simbolnom gradu podignuto i uređeno više spomenika i spomen-mesta u znak sećanja na iseljenje, bekstvo i proterivanje podunavskih Švaba.