Baknang, grad sa skoro 35.0000 stanovnika, leži severoistočno od Štutgarta (Stuttgart). Za mađarske Nemce je on jedan od njihovih glavnih kulturnih centara u Nemačkoj. Baknang se dokumentovano spominje prvi put 1067. godine, da bi se već u 13. veku razvio u grad. Od 1316. godine on spada pod Virtemberg (Württemberg), gde će stolećima služiti kao upravno sedište. U 19. veku mu industralizacija donosi snažni privredni razvoj, naročito u kožnoj i tekstilnoj industriji.

Drugi svetski rat menja trajno sliku Baknanga: više vazdušnih napada donosi teška razaranja. A i stanovništvo – do tada skoro 10.000 ljudi – će doživeti dramatičnu promenu dolaskom izbeglica i izgnanika. Od jednog mirnog, pijetistički nastrojenog gradića nastaje jedan prosperirajući industrijski grad, koji će privući i mnoge radne snage.

Među baknanške „novograđane“ spadaju i mnogi proterani mađarski Nemci; među njima veliki deo od 6.000 ljudi, koji su 1946. godine morali napustiti južnomađarski Almaš (Bácsalmás). Almašani od 1957. godine redovno organizuju zavičajne susrete u Baknangu, pritom održavajući stalne veze i sa svojom rodnom opštinom. 1959. godine opštinsko veće Baknanga odlučuje da preuzme patronat za mađarske Nemce iz Almaša. 1988. godine se iz toga razvija partnerstvo između Almaša i Baknanga; jedno od prvih gradskih partnerstava između Nemačke i Mađarske.

Od 1971. godine grad postaje patron za mađarske Nemce u celini. Kao predstavnik „kumčeta“ fungira Mađarsko-nemačko socijalno i kulturno delo (USK: Ungarndeutsches Sozial- und Kulturwerk), koje od onda svake druge godine organizuje jedno studijsko zasedanje u Baknangu. Isto tako, svake druge godine grad Baknang i USK dodeljuju jednu mađarsko- nemačku kulturnu nagradu. Osim toga, u godišnjem ciklusu se od 1974. godine održava Baknanški švapski bal (Backnanger Schwabenball).

1977. godine USK u Baknangu uređuje Mađarsko-nemački zavičajni muzej. Zahvaljujući ogromnom dobrovoljnom i financijskom angažmanu mađarskih Nemaca, zbirka njegovih eksponata uskoro raste velikom brzinom. 1984. godine se muzej preseljava u istorijsko mlinsko zdanje, u kome se nalazi do danas.

Kao najveći mađarsko-nemački muzej te vrste, on pokazuje istoriju Nemaca u staroj Mađarskoj, a naročito u „Švapskoj Turskoj“ i u Bačkoj. Partnerstvo između Baknanga i Almaša ovde naravno takođe dolazi do izražaja.

U prizemlju se mogu videti seljačke alatke i poljoprivredne mašine, među njima i jedne, za bekstvo upotrebljene taljige. Na spratu se nalaze jedna rekonstruisana kuhinja i soba, kao i vitrine sa nošnjama i tekstilnim predmetima. U potkrovlju su predstavljeni tradicionalni alati sledećih zanatlija: korpara, kovača, obućara, tkača, bojadžija plavim i bačvara. Tu je uređena i jedna, oko 1900. godine proizvedena soba iz Almaša.