U 18. stoleću se mnogo seljaka iseljava iz Švarcvalda (Schwarzwald) u predele Južne Evrope. Pretežno u Banat, koji se danas najvećim delom nalazi u Rumuniji. U ono vreme Švarcvald nije mnogo nudio svojim stanovnicima. Prenaseljenost i neplodno tlo su bili glavni problemi. Obećane povlastice, kao besplatno zemljište i godine oslobođenja od plaćanja poreza, su namamili mnoge iseljenike u strane podunavske zemlje. Njihov put u neizvesnost je bio povezan sa nadom u poboljšanje njihovih životnih uslova. Jer ovde su uglavnom živeli u siromaštvu i lošim uslovima, dok im se tamo nudila šansa za boljim životom. To je pokrenulo mnoge seljačke porodice da prodaju sve što imaju i u Mađarskoj izgrade novu egzistenciju. I iz regije Hocenvald (Hotzenwald) u južnom Švarcvaldu, u kojoj leži gradić Gervil (Görwihl), se mnogo stanovnika odselilo prema jugu. Hocenvald predstavlja jednu posebnost u istoriji iseljavanja, pošto odavde nisu svi otišli dobrovoljno – jedna grupa bogatih seljaka je deportovana u Banat.

Grofovija Hauenštajn (Hauenstein) je bila raščlanjena u jedinice, u kojima su se seljaci sami upravljali. Od 14. stoleća se raspirivao konflikt sa manastirom Svetog Blazijusa (Kloster St. Blasien), koji je u to doba znatno proširivao svoju moć. 1720. godine je donešen ugovor, u kome su precizirane obaveze seljaka. Isti međutim ne biva prihvaćen od svih upravnika jedinica. Među one, koji ga nisu prihvatili, je spadao i Hans Fridolin Albic (Albiez). On je bio seljak i proizvođač šalitre (nemački Salpeter), koji će pod imenom „Salpeter-Hans“ postati simbol ustanaka. Po njemu se ustanici nazivaju „Salpeterovci“ („Salpeterer“).

Nakon njegove smrti 1727. godine, se situacija zaoštrava: četiri ustanka bivaju ugušena vojnom intervencijom, a njihove vođe ili osuđene na smrt, ili deportovane na prisilni rad u Mađarsku. Među ustanicima dolazi do neslaganja i stvaranja međusobno posvađanih strana – onih takozvanih „Mirnih“, koji su bili spremni na kompromise, i onih drugih, „Nemirnih“, koji su zahtevali više autonomije i ukidanje onakve vlasti, kakva je onda bila.

Među „Nemirne“ je spadao i Jakob Fridolin Albic, sin legendarnog, maloprespomenutog Salpeter-Hansa. On 1755. godine biva deportovan u Banat. Tamo mu umiru žena i sin i on se 1760. godine ilegalno vraća u svoju domovinu, gde ubrzo biva uhapšen i osuđen na ponovno progonstvo u Banat. Napokon mu je dozvoljeno da ipak ostane u svojoj domovini, gde 1768. godine umire osiromašen, sa 72.

Jakob Fridolin Albic nije bio jedini, koji je deportovan u Mađarsku. Te 1755. godine je 112 Hauenštajnovaca iz regije Hocenvald prebačeno tamo. Osim troškova deportacije, oni su još morali snositi i troškove za okove, u koje su bili stavljeni tokom nedobrovoljne plovidbe nizvodno Dunavom.

Dok su mnogi siromašni stanovnici Švarcvalda sanjali o iseljenju u Banat, deportovani Hauenštajnovci tamo nisu želeli ostati. Jer oni su u odnosu na ostale bili imućni. U proseku je imovina jednog deportovanog bila desetostruko veća od imovine jednog dobrovoljnog iseljenika. Oni nisu imali razloga da ostanu u Banatu, a to nisu ni želeli. Iz današnjeg opštinskog područja Gervila je pet porodica deportovano u Banat.

Zavičajni muzej Hocenvald pokazuje istoriju i kulturu regije, sa seoskom školom uređenom originalnim objektima, sa nošnjama stanovnika južnog Švarcvalda i sa istorijom domaćeg tkanja. Muzej polaže težište na predstavljanju proizvodnje šalitre. Iz šalitre se dobijao kalijumnitrat, koji je bio neophodan za proizvodnju baruta.