Zamak Hoencolern (Hohenzollern) kod Sigmaringena se dokumentovano spominje prvi put 1077. godine, a od 1535. godine je sedište grofa i kasnije kneza od Hoencolern-Sigmaringena.

Još pod vladavinom Osmanlijskog carstva se 1861. godine od kneževina Moldavije (rum. Moldova, nem. Moldau, mađ. Moldva) i Vlaške (rum. Valahiei, nem. Walachei, mađ. Vlachföld) stvara i proglašava kneževina Rumunija. Karl fon Hoencolkern-Sigmaringen (1839-1914), rođen u zamku u Sigmaringenu, dobija upravu nad zemljom i biva 1866. godine izabran i svečano proglašen za kneza Rumunije. Mladi knez se počinje boriti za nezavisnost Rumunije, koja je u to doba još uvek bila pod osmanlijskom okupacijom. 1881. godine Rumunija biva proglašena kraljevinom, a Karl od Hoencolerna njenim kraljem, Karlom I. od Rumunije. U toku njegove vladavine se Rumunija razvija u jednu samostalnu zemlju sa modernim institucijama. Sa industrijalizacijom zemlje Rumunija doživljava privredni i kulturni procvat.

Broj Nemaca u Rumuniji pre 1918. godine nije bio velik. Oni su živeli u gradskim kolonijama i po selima Dobrudže (rum. Dobrogea, nem. Dobrudscha, mađ. Dobrudzsa). Kralj Karl I. se držao distancirano prema svojim zemljacima, pošto kao pripadnik strane dinastije u jednoj frankofilnoj, prema svemu francuskom okrenutoj Rumuniji nije smeo Nemce podržavati otvoreno.

Nakon smrti kralja Karla I. u oktobru 1914. godine, na rumunski tron dolazi njegov nećak Ferdinand I., koji je takođe rođen u Sigmaringenu. On podržava i jača odnose s Nemcima u Rumuniji. Nakon Prvog svetskog rata pobedničke sile Rumuniji dodeljuju Banat i Transilvaniju. Banatske i satumareovske Švabe, transilvanijski Sasi (Siebenbürger Sachsen) i besarabijski Nemci (Bessarabiendeutsche) kraljevskim dekretima dobijaju veće i slobodnije mogućnosti razvoja. Kralj iz nemačke kneževske porodice po opštem mišljenju postaje most između Rumuna i Nemaca.

Poslednji rumunski kralj, Mihaj I. (rum. Mihal I., nem. Michael I.), biva 1944. godine od Rumunske komunističke partije proteran iz zemlje.