Najveći grad bregovite oblasti Velgiseg (Völgység); pripada komitatu (županiji) Tolni. Sa svojih skoro 14.000 stanovnika, Bonjhad (mađ. Bonyhád, nem. Bonnhard) leži 40 km severoistočno od Pečuja (Pécs).

U 18. veku se mnogo nemačkih porodica doseljava u Bonjhad. Većina tih kolonista dolazi iz današnje republike Hesen (Hessen). Na to upućuje i novi, nakon 1990. godine načinjeni gradski grb: na njegovoj gornjoj trećini se, pred plavom pozadinom, vidi jedan napola srebrni, napola crveni, propinjući lav sa dvostrukim repom i isplaženim jezikom. Taj lav nosi zlatnu krunu na glavi i drži mač u desnoj šapi. Bonjhad je verovatno jedino mesto, koje na ovaj način predstavlja izvornu zemlju svojih nemačkih stanovnika. Ispod vrha grba se na crvenoj vrpci, a na mađarskom jeziku, može pročitati posveta: „Vernost otadžbini“. To ukazuje na to, da je Bonjhad bio centar za asimilaciju spremnih Nemaca, koji su se okrenuli i protiv nemačko-nacionalnog „Narodnog saveza“ („Volksbund“). Nakon Drugog svetskog rata su predstavnici tih asimiliranih Nemaca bili razočarani, pošto su i njih svrstali među „izdajnike domovine“, oduzevši im sva prava i svu imovinu. I oni su bili potrpani u iste stočne vagone kao „narodnjaci“ i zajedno s njima proterani iz zemlje.

Deportacija Židova iz 1944. godine i proterivanje Nemaca nakon toga pogađa ukupno oko 3.500 žitelja ove velike opštine. U njihove kuće bivaju naseljeni delom iz Bukovine odbegli Sekelji (mađarski: Szekler, pripadnik jedne mađarske etničke skupine u Rumuniji), delom Mađari proterani iz Čehoslovačke.

Najznačajniji građevinski spomenik opštine je rimokatolička crkva na Trgu slobode (mađ. Szabadság tér, nem. Platz der Freiheit), čiji je kamen temeljac položen 1769. godine. Grof Esterhazi (Esterházy), biskup od Pečuja (Pécs), crkvu osvećuje 1782. godine. Ta jednokrilna barokna crkva biva podignuta na inicijativu popa Mihaela Vinklera (Michael Winkler). Zemljoposedničke porodice Kligl (Kliegl) i Percel (Perczel) su obezbedile potrebni građevni materijal. Kod gradnje crkve su morali kulučiti i protestantski podanici.

Na Mihaela Vinklera seća jedna, u predvorju crkve, 1931. godine pričvršćena spomen-ploča. Vinkler se načinio zaslužnim s jednim otkrićem: u pečujskom biskupskom arhivu je pronašao jedan večni kalendar iz 16. stoleća, koji je nekada pripadao Franjevačkom redu. Kalendar sadrži molitve, meditacije, biblijske citate i pesme. Taj važni dokument se danas nalazi u zemaljskoj biblioteci „Sečenji“ („Széchenyi“) u Budimpešti. Po svome nalazniku je dobio ime „Vinkler-kodeks“ („Winkler-Kodex“).