Selo Đerkenj (mađ. Györköny, nem. Jerking) leži u županiji Tolni. Početkom 18. veka su se ovamo doselile srpske porodice, koje su ovde ostale samo nekoliko godina. Nazivi pojedinih polja još danas podsećaju na njihovo prisustvo.

Crkvena knjiga evangelističke opštine je u upotrebi od 1718. godine. Od 1720. godine se u njoj nalaze i nemačka prezimena. Po predanju su prvi Nemci bili takozvani „Pustarski seljaci“ („Heidebauern“) iz zapadnih mađarskih županija Mosona (Moson) i Šoprona (Sopron). Ti seljaci su navodno poticali iz Salcburške zemlje (Salzburger Land), gde su bili proganjani zbog svoje evangelističke vere, došavši stoga u Mađarsku. Među njih je spadao i 1720. godine u Đerkenju preminuli Georg Rudolf. U matrikuli pored njegovog imena stoji: „On potiče iz Austrije, odakle je pobegao zbog svoje vere, naselivši se potom kod nas.“

Vlastelin sela dovodi u dvadesetim godinama 18. veka evangelističke Nemce iz Hesena (Hessen) ovamo. Po mesnom predanju Nemci dolaze 1725. godine u županiju Tolnu. Put ich je od severa doveo ovamo. Tako su sa svojim konjskim zapregama došli najpre u Bikač (Bikács), gde su mnogi od njih i ostali. Ostali su produžili dalje prema jugu. Po legendi se u Đerkenju lomi točak jednih kola, nakon čega kolonisti odlučuju da ovde ostanu. Ta priča je trebala da naglasi i srodnost između stanovnika tih dveju opština. Ali je u stvarnosti redosled bio obrnut: prvo je naseljen Đerkenj, a tek kasnije, 1730. godine, Bikač.

Dve nemački govoreće zajednice u Đerkenju („Pustarski seljaci“ i pridošlice iz Hesena), ne pronalaze put k sebi. Međusobno se nije ženilo i u crkvi se sedelo odvojeno jedno od drugog. U selu je svaka strana nastanjivala samo „svoje sopstvene“ ulice.

Nakon dolaska prvih Hesenaca se deo Mađara seli u Šarsentlorinc (Sárszentlőrinc), čime Nemci postaju većina stanovništva.

Đerkenj je Nemcima nudio „četiri W“ (Wald, Wasser, Weide, Weinberg – šumu, vodu, pašnjak i vinograd); dakle, upravo ono, što su doseljenici tražili. Stanovništvo je dva stoleća živelo pretežno od poljoprivrede i vinogradarstva. Najveći broj stanovnika je Đerkenj imao 1900. godine – 2.749. Ta brojka se međutim uskoro smanjila, pošto je veliki iseljenički val u pravcu Amerike zahvatio i ovdašnje porodice.

Nakon 1945. godine je oko 1.000 Nemaca proterano iz Đerkenja. U njihove kuće je mađarska vlast doselila Mađare, koji su na osnovu Benešovog dekreta bili proterani iz Čehoslovačke. Osim toga u selo dolazi i više tuceta porodica iz istočnih regija Mađarske.

Đerkenj nudi dve znamenitosti povezane sa mađarskim Nemcima. Jedna od njih je Zavičajni muzej, u kome su pored svedočanstava mesne kulture stanovanja i zanata, izložene i istorijske narodne nošnje.

Druga znamenitost je četvrt sa vinskim podrumima. Krajem 19. veka, kada je u ovoj oblasti za vinogradarstvo korišćeno oko 1.000 hektara zemlje, se ovde nalazilo 420 podruma.