Od 2000. godine Vilanj (mađ. Villány, nem. Wieland) uživa status grada. On leži 36 km jugoistočno od Pečuja (Pécs) i važi u Južnoj Mađarskoj kao „glavni grad crvenih vina“. Ova najjužnija istorijska vinska oblast Mađarske se nalazi na južnim obroncima i širokim platoima Vilanjskog brda (mađ. Villány hegy, nem. Wieland-Gebirge), koji sa svojom visinom predstavlja samo jedan brežuljkasti lanac. Vinsko područje obuhvata ukupno 2.200 hektara. Na zapadnom, Šikloškom (Siklós) delu, se uglavnom proizvodi belo, a na istočnom crveno vino. Ovde je 1994. godine osnovano prvo mađarsko „Udruženje vinskih puteva“.

12. avgusta 1687. godine se jugozapadno od naselja odigrala takozvana „druga mohačka (Mohács) bitka“. Ovde je vojska bavarskog izbornog kneza Maksa Emanuela (Kurfürst Max Emanuel) bila napadnuta od osmanlijske vojske. Napad je odbijen zahvaljujući carskom puku, koji je pritekao u pomoć. Protivnapad na ušančeni osmanlijski logor donosi pobedu kršćanskoj strani. Toj pobedi su doprineli i tako slavni generali kao vojvoda Karl od Lotringena (Karl Herzog von Lothringen), markgrof Ludvig od Badena (Ludwig Markgraf von Baden) i prinz Eugen Savojski (Prinz Eugen von Savoyen).

Ta bitka je bila od presudnog značaja u turskim ratovima ističućeg 17. veka i ona se do danas vodi između imena i etiketa vina. Recimo, između „Jamertala“ („Jammertal“) i „Jamertala Selektion“. Vinovom lozom prekrivena dolina Jammertal (što na nemačkom znači „Dolina jadikovki“), je nekadašnje poprište maloprenavedene bitke. Po predanju su ovde danima jadikovali i kukali teško ranjeni osmanlijski vojnici, pošto su se kršćanski vojnici posle bitke brinuli samo o svojim ranjenim drugovima. Pojedini vinari su svoja vina nazvali po carskim generalima. Tako, naprimer, postoji ružino vino (Rosatum; nemački: Roséwein) „Stirum“ („Styrum“, po carskom generalfeldmaršalu Hermanu Otou II od Limburga-Stiruma/Hermann Otto II von Limburg-Styrum, 1646-1704), koje 2013. godine biva proglašeno najboljim ružinim vinom Južne Mađarske.

Selo je pripadalo 1699. godine osnovanom dobru Bilje (Bellye) i bilo je u posedu princa Eugena Savojskog. Nakon njegove smrti dobro pripada porodici Habsburg. Jedna konskripcija iz 1715. godine spominje 49 srpskih porodica u selu. Doseljavanje Nemaca sledi otprilike od tridesetih godina 18. stoleća i traje do njegovog kraja.

Ovdašnja crvena vina i pod zaštitom spomenika stojeća Ulica vinskih podruma čine selo poznatim u celoj zemlji. Podrumska četvrt nastaje na brežuljku jugozapadno od malog mesnog centra. Vinari svoje vinske podrume nisu gradili direktno na svom vinskom dobru, već na kraju mesta, što je inače bilo tipično za mađarsko-nemačka sela. Jer to bi ih, u protivnom, stajalo dela njihovog vinograda. Sledeća prednost je bila i ta, da su vinski podrumi ovako bili bliži kućama, pošto su vinogradi najčešće bili udaljeni od sela. Na taj način nastaju seoske četvrti sa sopstvenom funkcijom: ovde se nakon berbe grožđa vino priprema i lageruje. Danas ovde oko 200 porodica živi od proizvodnje i prodaje vina.