Selo Žibrik (mađ. Zsibrik, nem. Sibrick) se nalazi oko 50 km severoistočno od Pečuja (Pécs). Od 18. stoleća ono pripada županiji Baranji (Baranya), pošto je županija Tolna nakon jednog dugog, od 1695. do 1720. godine trajećeg procesa, morala Baranji predati 26 sela.

Do Žibrika je vodila jedna legendarno loša cesta, koja je tek 1995. godine poboljšana i asfaltirana. Tako ne treba iznenaditi, što, po legendi, naziv sela dolazi od nemačkog povika „Šib curik!“ („Schieb zurück!“ – „Guraj nazad!“). S tim povikom su nemački doseljenici navodno terali svoje konje, kada bi ovi na putu za ovu dolinu zaglavili. Do naselja se još i danas može doći samo iz Mesenja (Mőcsény) kroz dolinu Bersin (Börcsin).

Žibrik 1743. godine postaje posed porodice Percel (Perczel) iz Bonjhada (mađ. Bonyhád, nem. Bonnhard), koja selo naseljava evangelističkim Nemcima. Tokom vremena ovamo dolaze i katolici. U jednom zapisu s kraja 18. stoleća stoji, da stanovnici mogu samo teško „napredovati“, pošto im kvalitet zemljišta dozvoljava samo držanje pašnjaka, ali ne i bavljenje znatno unosnijom zemljoradnjom, ili vinogradarstvom.

Oko 1830. godine je selo imalo 83 kuće, sa tačno 600 stanovnika. Među njima i 85 Židova, pošto je porodica Percel pod uslovima plaćanja posebnih poreza dozvolila doseljavanje Židova u njena sela. Broj katolika se u to doba smanjuje na 5.

Stanovnici se do sredine 19. veka, uprkos nepovoljnim uslovima, uglavnom bave vinarstvom i gajenjem duvana. Ali ih se sve više i odseljavalo. Oduzimanjem prava i poseda Nemcima i njihovim proterivanjem nakon Drugog svetskog rata, kao i od 1970. godine svesno destruktivno formiranom državnom „politikom razvoja naselja“ protiv malih sela, Žibrik ostaje potpuno bez stanovništva. U međuvremenu je nekoliko kuća ponovo nastanjeno, a broj stanovnika iznosi oko 30. Kalvinističko-reformirana crkva 1990. godine osniva jednu zadužbinu sa ciljem da se pomogne mladim, od droge zavisnim ljudima. U tu svrhu zadužbina koristi i nekoliko kuća u Žibriku.

S obzirom na nemačku građevnu kulturu, Žibrik predstavlja jedno značajno selo, pošto su ovde ostale očuvane dve kuće građene u stilu rešetkaste konstrukcije. Jedna se nalazi u Košutovoj ulici br. 6 (Kossuth utca 6). Ona stoji na jednom, do jednog metra visokom temelju od prirodnog kamena. Verovatno je to bila kuća prvih kolonista. Isprva je bila uređena deljenjem na tri dela: na dnevnu sobu, kuhinju i komoru. Rešetkasta konstrukcija je ostala očuvana i na zadnjoj strani kuće.

Druga kuća sa rešetkastom konstrukcijom se takođe nalazi u centru mesta, nedaleko od evangelističke crkve, u Petefijevoj ulici br. 28 (Petőfi utca 28). I ta kuća stoji na temelju od prirodnog kamena. Posebnu pažnju privlači bogata rešetkasta struktura slemena. Unutrašnja struktura kuće je isprva bila podeljena na četiri dela: soba – kuhinja i soba – letnja kuhinja (sa otvorenim kaminom). Ova, dugo vremena nenaseljena kolonistička kuća, biva 1998. godine renovirana i od onda se koristi u razne opštinske svrhe.