Opština Kapleni (rumunski Căpleni, nemački Kaplau, mađarski Kaplony) leži na obali Krasne (rumunski Râul Crasna, nemački Crasna, mađarski Kraszna), četiri kilometra severnije od Kareja (rumunski Carei, nemački Großkarol, mađarski Nagykároly) i 40 kilometara južnije od okružnog grada Satu Marea.

Mesto Kapleni se prvi put spominje 1212. godine, kao dobro pokoljenja Kaplonj (Kaplony). Kasnije opština postaje nasledno vlasništvo porodice Karolji (Károlyi). Kapleni je jedno od četiri naselja iz vlasništva grofa Karoljija, koja su u toku i nakon Kuruckih ratova ostala napuštena. Stoga grofovi već 1712. godine, godinu dana nakon satumareovskog mirovnog sporazuma, dovode ovamo prve doseljenike iz Švapske (Schwabenland). Međutim, njihovo ukorenjivanje je išlo sporo i teško. Tako se mnogi od tih kolonista preseljavaju u druga naselja, a neki se čak vraćaju natrag u Švapsku.

1945. godine, se, kao posledica deportacije u Sovjetski savez, koji pogađa isključivo nemački deo rumunskog stanovništva, broj Nemaca u okrugu Satu Marea drastično smanjuje. A nakon političkog obrta, početkom devedesetih godina 20. veka, dolazi do masivnog vala iseljavanja, sledstveno čemu danas Kapleni ima još samo nekolicinu stanovnika švapskog porekla.

Kako se naselje graniči sa u međuvremenu isušenom baruštinom Ekedea (Ecedea), su u prošlosti mnoga tradicionalna zanimanja stanovnika bila povezana sa resursima, koje je baruština nudila. Tako je naselje Kapelani bilo centar pletenja korpi od vrbovog pruća. Nakon isušivanja baruštine, poljoprivreda postaje glavno zanimanje stanovništva.

Najvažniji cilj posete u Kapelanima je manastir, jedna zadužbina grafa fon Karoljija. Mesna hronika spominje 1080. godinu kao godinu nastanka manastira, kada je ovo područje još spadalo pod dobra plemičkog pokoljenja Kaplonj. Prvo pismeno spominjanje manastira sledi 1268. godine. U 15. stoleću manastir biva napušten. Tek u 18. veku grof Šandor Karolji (Sándor Károlyi) inicira njegovu ponovnu izgradnju, kao i useljenje Franjevačkog ordena. 1834. godine jedan snažni zemljotres nanosi velike štete manastirskoj crkvi i nekolicini sporednih građevina oko nje. Planovi za novu rekonstrukciju potiču od arhitekte Mikoša /Nikolausa Ibla (Miklós/Nikolaus Ybl). Manastirska crkva biva ponovo izgrađena u vremenu od 1841. do 1848. godine i osvećena u čast Svetog Ante (rumunski Sfântul Anton, nemački Heiliger Antonius, mađarski Szent Antal). U celokupni arhitektonski sklop crkve spada i kripta grofovske porodice Karolji. U njoj miruju posmtni ostaci 36 članova tog plemićkog roda, čijim su delovanjem bile prožete sudbine ovog područja i satumarskih Švaba u 18. i 19. stoleću.

Najpoznatiji među njima je svakako grof Šandor Karolji, koji je 1711. godine u Satu Mareu inicirao mirovne pregovore i mirovni sporazum. On je bio i inicijator doseljavanja Švaba iz Virtemberga (Württemberg) u ovo područje; doseljavanja, koje će se pokazati vrlo postojanim. Grof spada među najznačajnije ličnosti satumareovskog okruga.