Do svog ujedinjenja 1873. godine se Budimpešta sastojala iz tri markantna gradska dela: Pešte (mađ. Pest, nem. Pesth) na levoj i Obude (mađ. Óbuda, nem. Altofen) i Budima (mađ. Buda, nem. Ofen) na desnoj obali Dunava. U Srednjem veku se stanovništvo Budima sastojalo od Nemaca, Slovena i Mađara. Nemci su upravljali gradskim službama, pripadajući tako elitnim krugovima.

U vremenu između 1347. do 1355. godine Ludvig I. (I. Lajos király /Ludwig I.) određuje Budim svojom kraljevskom rezidencijom. Sredinom 16. veka Turci osvajaju grad. Nakon osvajanja i pljačkanja ove oblasti od strane Osmanlija, jačaju težnje za njenim oslobođenjem. Oslobodilačke borbe počinju 1684. godine, podržavane od pape Inoćentija XI. (mađ. XI. Ince pápa, nem. Innozenz XI.), koji je gradio kontakte sa ostalim evropskim zemljama i molio za pomoć Mađarima. Ali snažno utvđenje isprva odoleva svim napadima i vladavina Osmanlija će trajati ukupno oko jednog i po stoleća.

Tek krajem 17. veka Habzburgovcima polazi za rukom da proteraju Osmanlije i zauzmu Budim. Međutim, grad je usled oštrih borbi bio potpuno razoren. Austrijanci s radovima na ponovnoj izgradnji započinju i s ponovnim naseljavanjem grada. Zidari, tesari i druge zanatlije dolaze iz nemačkih oblasti u ovaj mađarski grad na Dunavu. U nameri da izgradnju ubrza, car Leopold donosi takozvani „Patent o impopulaciji”, Mađarska postaje nasledno područje Dunavske Monarhije.

Pešta, sestrinski grad Budima na levoj obali Dunava, 1723. godine postaje sedište administrativne uprave kraljevine.

Prve podunavske Švabe dolaze na područje današnje mađarske prestonice između 1709. i 1711. godine. Već je kraljica Gizela (mađ. Gizella, nem. Gisela), supruga kralja Stefana Svetog (mađ. Szent István király, nem. König Stephan der Heilige), ovamo dovela prve sveštenike iz nemačkih oblasti. Budim 1720. godine ima već 12.000 stanovnika, od toga 47 procenata Nemaca, 42 procenta Srba i sasvim malo Mađara. Samo 60 godina kasnije će broj Nemaca u Budimu porasti na 75 procenata.

Na budimskoj strani Dunava su nazivi brojnih atara i drugih objekata i geografskih pojmova dugo vremena ostali nemački. Međutim, u doba reformi oni padaju kao žrtva politike mađarizacije. Kraljevski savetnik Debrentei Gabor (Döbrentei Gábor) predlaže u junu 1847. godine promenu više od 50 geografskih naziva, a Sabor gradskog veća Budima taj predlog prihvata. Time se želelo postići, da mađarska oblast nosi i mađarske nazive, čime bi se pojačala i istorijska svest Mađara, a negativno zvučeći nemački nazivi, kao naprimer „Sauvize“ („Sauwiese“ – „Svinjska livada“) su trebali biti ulepšani.