Nađestergar (mađ. Nagyesztergar, nem. Großestergart) leži kraj puta između gradova Zirc i Mor, udaljen oko 5 km od Zirca.

Ovaj predeo je bio naseljen već u doba starog Rima. U doba Arpadovaca je ovde živela kraljevska posluga. 1401. godine kralj Žigmund (mađ. Zsigmond, nem. Sigismund) poklanja porodici Anjoš (Ányos) ove predele, koji će u njenom posedu ostati sve do 19. veka. Osim toga se ovde rodio i Anjoš Pal/ Ányos Pál (1756-1784), značajni pesnik mađarskog sentimentalizma.

Naseljavanjima sredinom 18. veka započinje novi period u istoriji Nađestergara. Naseljavanje ove žbunovite, šumske i brdovite teritorije je bilo vrlo naporno. Ferenc Anjoš je rukovodio naseljavanjem nađestergarske pustoljine bez rezervi, koje bi mu nudile materijalnu sigurnost. Uz to nije posedovao niti iskustva u upravljanju posedom, niti stručni aparat, kao susedni svetovni i crkveni velikoposednici. Ferenc Anjoš je svu nadu ulagao u unutrašnju mađarsku migraciju, dakle u doseljenike, koji su već bili u Mađarskoj, ali su tu tražili nove predele. Za podsticaj im je nudio vrlo povoljne uslove. U naseljeničkom pismu iz 1751. godine obećava izgradnju 20 seljačkih kuća, nošenje troškova raskrčavanja, dve godine bez poreza i slobodno seljenje. Osim drvene kuće zemljoposednika, je ovde oko 1750. godine stajalo samo nekoliko koliba ćumurdžija, proizvođača potaše (kalijum karbonata) i čuvara šume.

Prvi doseljenici su u Nađestergar došli 1748. godine. Početkom 1760-tih godina, deset godina nakon objavljivanja naseljeničkog pisma, spominju se imena 40 porodica. Osam godina kasnije se u zapisima spominje 46 kmetova, 29 kućevlasnika i 7 nadničara.

Arhitekta kasnobarokne crkve Sv. Ivana Nepomuka (Hl. Johannes Nepomuk) je bio Jakov Felner (Jakob Fellner), slavni kućni arhitekta porodice Esterhazi (Esterházy). Iz 18. veka potiče i oltarska slika Bogorodice. Na zidu crkve se nalazi tabla sa imenima žrtvi oba svetska rata. Zavetine, koje se svake godine održavaju na dan Ivana Nepomuka, su ujedno i svetkovina celog sela.