Tarjan (mađ. Tarján, nem. Tarian) leži u jednoj brdskoj oblasti, provučenoj brojnim živopisnim dolinama i potocima. Od 1727. godine oblast pripada porodici Esterhazi (Esterházy), koja je 1737. godine ovamo doselila 40 katoličkih porodica iz južnog i srednjeg dela Nemačkog carstva. Pre toga su u Tarjanu živeli samo reformirani Mađari.

Selo je bilo karakterisano stočarstvom i šumarstvom. Šumsko društvo je šume iznajmila Esterhazijevima, koji su ovde redovno organizovali lov. Drugi svetski rat i proterivanje su izmenili život sela, iako su mnogi morali napustiti „samo“ svoju kuću, ali ne i svoju domovinu. Selo ima lepe, uređene ulice. Mnogi stanovnici se bave vinogradarstvom. Među muljačama ih ima više, koje su stare preko 100 godina. Vina iz ovog sela su veoma omiljena u celoj oblasti.

Rimokatolička crkva je građena između 1779. i 1783. godine po planovima Jakova Felnera (Jakob Fellner). Svoj današnji oblik dobija 1863. godine. Najstariji delovi njenog uređenja (oltar, propovedaonica i ispovedaonica) su oblikovani u istorijskom, kasnobaroknom stilu. 2007. godine je crkva spolja kompletno renovirana. Obnovljena crkva je osvećena 26. oktobra 2008. godine – na dan zavetine.

U pedesetim godinama 19. veka izgrađeno Kalvarijsko brdo je u Drugom svetskom ratu potpuno uništeno. 0d 2003. do 2004. godine ono biva obnovljeno zahvaljujući dobrovoljnom radu „Kruga prijatelja Tarjana“. Ono predstavlja Kristove muke i propoveda mir i ljubav prema bližnjima.

Kamen temeljac kapele je bio položen 31. maja 1858. godine od Jovana Sitovskog (Johann Scitovszky) iz Nađkera (Nagy Kér), knez-primasa (titula uvedena od Napoleona, 1806. godine) Mađarske i nadbiskupa od Grana (danas Estergom, Budapešta). Kapela je posvećena Bogorodici punoj bola. Renovacija i povećavanje bivaju obavljeni 1997. godine po nalogu DOH-a (Deutsch-Ordens Hospitalwerk). Vernici svakog maja slave svetu misu sa litanijom i u oktobru božju službu sa kruničnom molitvom u čast Majke božje i Device Marije pune bola. U zadnje vreme su u Mađarskoj nastali mnogi zavičajni muzeji. Među najmlađe spada Mađarsko-nemački zavičajni muzej u Tarjanu. Ta kuća stoji u centru sela, nedaleko od rimokatoličke crkve. Opština je kupila jednu stogodišnju seljačku kuću i pregradila je u muzej, koji je otvoren na Duhove 2012. godine.

Jedan borac za nemstvo i pravi lokalni patriota je bio u Tarjanu rođeni Jozef Mikonija/Josef Mikonya (1928-2006). Sin jednog zemljoradničkog bračnog para, on radi kao miner u rudniku u Tatabanji (Tatabánya ), a kasnije kao topioničar. 1973. godine sledi pozivu „Zgrabite pero“ Novih novina (Neue Zeitung). Time počinje novo rađanje mađarsko-nemačke literature. Knjiga Jozefa Mikonije „Vrane na sumakovom stablu“ („Krähen auf dem Essigbaum“) izlazi 1994. godine.

Tarjan neguje dobre odnose sa mnogim inostranim opštinama na poljima školstva, kulture, muzike, sporta i privrednog života. Oficijelno partnerstvo postoji sa nemačkim opštinama Štaufenberg (Staufenberg), Kirhberg (Kirchberg) i Hatstet (Hattstedt).